Krajobraz Turystycznej Podkowy jest urozmaicony, co wynika z położenia obszaru na pograniczu gór i pogórzy, gdzie łagodne garby i szerokie doliny kontrastują ze stromiznami i przełomami Beskidów. Na tej podstawie wydzielono tutaj kilka regionów fizycznogeograficznych. 

 Północna część obszaru znajduje się w granicach mezoregionu Pogórza Wielickiego, cechujące się niewielką lesistością (ok. 15%) i rozproszoną zabudową. Pogórze, mimo pozornie monotonnego krajobrazu, wykazuje zróżnicowanie przestrzenne, które pozwalają podzielić je na mniejsze regiony. Pogórze Świątnickie ma postać rozległej wierzchowiny, rozciętej wąskimi dolinami. W otoczeniu doliny Raby pogórze ma jeszcze łagodniejszy charakter, podkreślony przez rozległe obniżenie Sieprawki – jest to tzw. Pogórze Głogoczowskie. Obszar ten obejmuje połogie garby o wysokości względnej zaledwie kilkudziesięciu metrów. Dolina Raby ma szerokie na ponad kilometr dno, w zachodniej części gminy Dobczyce zajęte w całości przez Jezioro Dobczyckie. Na południe od Raby znajduje się urozmaicony region Pogórza Dobczyckiego, którego najwyższa część bywa nazywana Pasmem Glichowca (Glichowiec, 523 m n.p.m.). Północne stoki wzgórz porastają tu zwarte kompleksy leśne, dzięki czemu lesistość wynosi 30%. Położona na południe od niego Kotlinka Wiśniowej obejmuje rozległe doliny Krzyworzeki, Czerwina i Lipnika. Na wschód od Mierznia i Gruszowa wyróżniamy mikroregion Pogórza Łapanowskiego, a południe i wschód od rzeki Stradomki leży obszar Pogórza Szczyrzyckiego. Ma ono postać garbatego masywu zbudowanego z  odpornych skał, którego wysokość rośnie stopniowo ku południu.

Wyraźny próg strukturalny, oddziela Pogórze Wielickie od Beskidów. W południowo-wschodniej części Turystycznej Podkowy znajduje Beskid Wyspowy, reprezentowany przez Pasmo Cietnia. Główne wierzchołki to silnie zalesiony Ciecień (829 m n.p.m.) oraz Grodzisko (618 m n.p.m.). Jeszcze lepiej charakterystyczne cechy beskidzkiego krajobrazu widoczne są w Beskidzie Średnim. Zaokrąglone grzbiety górskie przewyższają tu o 300 do 500 m główne doliny. Dna dolin i łagodne stoki, a także część szerokich grzbietów są wykorzystywane przez osadnictwo i rolnictwo, zaś strome stoki i partie wierzchołkowe porastają zwarte kompleksy buczyn i borów. Lesistość sięga tu 50%.

Pomiędzy dolinami Raby i Krzyworzeki leży Pasmo Łysiny z najwyższym szczytem Lubomirem (904 m n.p.m.), które cechuje się dużym rozczłonkowaniem. Przedłużeniem pasma na południe jest masyw Wierzbanowskiej Góry (778 m n.p.m.), zaliczany najczęściej do Beskidu Wyspowego. Dolina Raby w Beskidzie Średnim przedstawia zgoła inny krajobraz niż na Pogórzu. Odcinki przełomowe przeplatają się z rozszerzeniami, które jednak nie są szersze niż kilkaset metrów. Dopływy Raby – górskie potoki płyną wąskimi dolinami o stromych zboczach. Pasmo Babicy (Babica, 728 m n.p.m.) położone jest na zachód od przełomu Raby zw. Luteranką (poniżej Stróży), a na północ od rozległej doliny Trzebunki. Również na zachód od Raby, ale na południe od Trzebunki leży Pasmo Koskowej Góry, w którym można wyróżnić podregiony Pasma Kotonia i Kopy Koskowej Góry. Pasmo Kotonia (857 m n.p.m.) na postać asymetrycznego grzbietu, z krótszymi stokami północnymi i długimi, głęboko rozciętymi południowymi. Osiedla ludzkie i uprawy podchodzą tu wysoko od południa, zbliżając się do grzbietów, natomiast stoki północne są gęsto zalesione. Region ten ogranicza od południa dolina Krzczonówk, wzdłuż której biegnie granica Beskidu Wyspowego. Charakterystycznym elementem rzeźby stoków górskich są osuwiska, których najwięcej znajdziemy na zboczach doliny Raby w Pcimiu i Stróży (szczególnie na stokach Kotonia), a także w całym Paśmie Łysiny. W 1962 r. osuwisko w dolinie Suszanki spowodowało zniszczenie stojącego na nim gospodarstwa, a w latach 1996-97 uszkodzonych przez osuwiska zostało kilkanaście domów w gminie Pcim. Liczne osuwiska, które pociągnęły za sobą wielkie straty w infrastrukturze, uaktywniły się podczas ostatniej powodzi w 2010 r.